आँखा भरि आँसु दिदी झारी नरुनु है दिनरात शुन्य दिदी पारी नरुनु है । यस्तै भयो यो वर्ष लिन आउन पाइन् माइती घरको माया दिदी मारी नरुनु है ।। सिरानीको खोल भिजला आँसु बग्दा खेरी दायाँ

आयो हावासँग लहरिँदै रोग संहारकारी आयो लाखौँ शव मनुजका कातमा खात हारी कोरोना भय अब सबै विश्वमा फैलिएको धर्ती बोलिन् बुझ प्रकृतिको रूप हो मैलिएको । छाया पर्खीकन कति रुँदै फर्किए हात रित्तै दायाँबायाँ चलमल गरे

“घर तीन वर्षे र चार वर्षे बर्साैंटे केटाकेटी छन् हजुर, ती अबाेध शिशुमाथि साैतेनी आमा हाल्दा तिनकाे बिचल्ली हुनसक्छ । साैतेनी आमा र बा देख्न र छन् भन्नकाे लागिमात्र त हुन् नि । उसले जानिन भनेर

कुन मुस्कुराई हो यो तिम्रो मेरो मौनता नै भंग गराउने कुन हेराई हो यो तिम्रो मेरो नजर नै टक्क अड्याउने हेर कायलै भएँ म त कस्तो लजाई हो तिम्रो मेरो संसार नै गुमनाम गराउने । कस्तो

मित्र हो ! बोल्न सक्दैनौँ, सहिदिन्छौँ निरन्तर ! मित्रको भेषमा हुन्छ बारम्बार ठगी तर दक्षिणी साँध सारेर बाँध बाँधी डुबाउँछ गण्डकी रापती छेकी हामीलाई रुवाउँछ हाकिमी रोब लाएर अह्राउँछ सिकाउँछ साहुझैँ उसले सित्तै युगौँयुग सताउँछ रोटीबेटी