सारङ्गी पेट छाम्दै एक हुल जलारी माछाका भुराहरु समात्ने अभिलाषामा छ्याप्प –छ्याप्प जाल हान्दै छन् आफ्नै आँसुको बेगनासतालमा । आँगनमा ताल पिँढीमा ताल मझेरीमा ताल तालैतालका जञ्जिरले जेलिएको जलारी गाउँ । पीडाको बेगनासमा माछा पाल्छ– जालले

फलाएर धर्ती तथा अन्तरीक्ष रमेको छ चैतन्यको कल्पवृक्ष रची सृष्टि सारा बनी दूर द्रष्टा त्यही मोज आनन्दमा बस्छ स्रष्टा ।  * कहाँ मान्दथ्यो चित्त निष्पन्द हेरी कदाचित् उही नाच्छ आएर फेरि उही राम या कृष्णको स्वाङ

कहाँ सहन सकिन्छ र ? त्यो दमन,षड्यन्त्रलाई, तस्कर,भ्रष्ट घुस्याहाले ब्रम्हलुट मच्चाएको बेला त्यो बेला मलाई आम्दानी नदेउ, यहाँ देश दुखेको बेला ! कहाँ रोक्न सकिन्छ र ? त्यो आँधीको वेगलाई, वर्गमुक्तीको रापले दुश्मनको मुटु जलेको बेला

बन्दुक कस्तो हुन्छ बन्दुक हेर्दैहोला बाजेको पालाको तमसुक हेर्दै होला ।  राशनको भाउ बढेको खबर भन्दैछ उ बाझो खेतमा बसि फेसबुक हेर्दैहोला । साधुको नजर पनि किन बेचैन छ ब्लाउजको फुक्लेको हुक हेर्दैहोला । म देख्दैछु

साच्चै औंठाछाप छुँ रत जिन्दगी खेर गयो त्यसैले ‘बा’ को कालोपाटी र खरी खेर गयो । मेरो गाउँ दियालो र टुकिले झिलिमिली छ उता उपरखुट्टी लगाएर गण्डकी खेर गयो । पर्दा पछाडि नाँच्न धेरै सजिलो हुन्छ