छाला फेरि फेरियो र बाक्लो – बाक्लो मयल बनेर उत्रीयो बिहानबाट साँझलाई स्पर्श गर्नका लागी केबल जोतिइरहने शरिरबाट जाँतो झैं पिसिइरहने शरिरबाट अक्सर वस्त्र फेरिएन । यो त्यो समय थियो जुन समय उसको देश हुन नसकेको

अँध्यारो कन्दरा तिर गोर्खे लौरिको बुइ चढेर नगरसम्म पुग्न नसक्ने दसकौँ नाघेका मेरा शान्तबिर काका सरकार खोज्न शहरसम्म हिडदा बृद्धभत्ताको आसा बोकेर सिहदरबार च्याउदै एउटा नागरिक्ता खोजिरहेका होलान । सेब्रा हिम चुचुराको बस्तीमा फुर्बा सेर्पा बुद्धका

यतिबेला मुटु छिया छिया परेको छ कहिले नपुरिने ठुलो घाउ लागेको छ मानौँ हृदयमा बेदना र आक्रोशका ज्वालामुखि दन्किरहेछ तन जलिरहेछ नयनबाट अमुल्य मोतीका दाना खसिरहेछन । खसि रहेछन परेलिका डिलबाट केहि छिटा ढिस्कानाहरू  छाति चर्कियला

टेक्ने आधार छैन हाँगाको काम छैन फेदै रहेन भने टाउकाको काम छैन अन्यायमा पर्दा पनि उठाउन सकेन काटेर फालीदेउ औलाको काम छैन । सक्छौ भने आउ मित्र कलमसंग लडौँ जावो घनको काम छैन खुँडाको काम छैन

महोदय, यथार्थ पनि खल्लो लाग्न सक्छ धेर भनेर कुबेर बन्न सकिदैन नि यार स्वयंमलाई कुबेर भनेर । अझै याद छ ! भुलेर पनि अनुहार नदेखाएस भनेको यो आँखा हो, प्रिया, कहाँ मान्दो रहेछ र नहेर भनेर