गंगबुको पुल भन्दा सुन्धारा अलि शान्त थियो । पुलमा झुम्मीनेहरु त्यती हुँदैन्थे । हामीलाई मान्छेहरुको भिड अत्याधकि भन्दा पनि उचित ग्राहकहरु मिल्नु ठुलो कुरा थियो । मान्छेहरु आएर समय पास गरेर गफ गर्नु भन्दा उचित मुल्य

पुर्खाहरुका रक्तिम पाइला मातृत्वको डोबले मुछिएको थियो गर्विलो(रमाइलो बगैंचा आफ्नै अस्तित्व रक्षार्थ । पुर्खाहरुको कृति अझै विस्मृत भैसकेको छैन मेटिइसकेको होइन ति सुनौला अक्षरले कुदिएको विगत, अचेल, गाउँबेसी विवश छ लुकाउन आशु हतारमा छ सहर आफैलाई

मर्छु होला केही दिनमा मलामी आईदिनु अरु त यस्तै हो मेरी आमालाई सम्झाईदिनु यो देह मृत शरीर खरानी पार्नु अघी मुटु भने उनको हो न जलाई दिनु । भगवान म बिन्ती गर्छु अर्को जुनी पाएँ भने

म यो शब्दावली प्रयोग नगरौ भन्दा भन्दै पनि बाध्य भएर प्रयोग गर्दैछु हिजो जस्तो मेरो गाँउको बिरासत जस्ताे थियो आज पनि उस्ताको उस्तै छ । लाग्छ अरुहरुको लागी त्यति सुन्दर नमानीएको तर मेरो लागी स्वर्ग जस्तै

सम्झना मात्रै छ  म आफु हासेर दिदिलाई रुवाएको त्यो क्षेण जति बेला म उमेरले त्यहि ४ बर्षमा दौडिरहेको हुदो हौ सायद यस्तै यस्तै लाग्छ अहिले जति बेला मेरो बारेमा भलो सोच्ने मनहरु अनगिन्ती थिए तर भन्न