पेट्भरी हलाहल बीष र जिब्रोमा अमृत बोकेर कुट्नैतिक तवरले भित्रिन खोजिरहेको छ ब्वाँसो रुपि अमेरिकी साम्राज्यवाद एमसीसीको नाम बोकेर । देशका अन्धभक्त विद्वान् र भ्रष्ट बहिराहरुले नेपाली माटो रणभुमिको मसानघाट र जनतालाई मुर्दा बनाएर यता बोलाइरहेको

हेक्का छैन मलाई मेरो जिवनको बाटो कत्तिखेर बिर्सिए मैले मेरो ओठको एक घाम खुशी फुस्किएर गयो कत्तिबेला म बाट ? तिम्रो सपनाको कारिन्दा भएर कहिले देखि हिडे म ? तिम्रो योजना लेखिएर कतिबेला कोरमेट भयो मेरो

को हो त्यो ? जसले भनिदियो ‘महिलाको इज्जत योनीमा हुन्छ’ र तिमी पत्याएर बस्यौ युग युग ! को हो त्यो ? जसले भनिदियो- ‘रुप भएकी छोरी र सिप भएको छोरो भोकै मर्दैनन्’ र तिमी रुपौली बन्न

म कुलो बनेर गरुला सिचाइ जिन्दगीभर तिमी खेत बनेर गरिरहनु रोपाइँ जिन्दगीभर ।  जस्ले खुट्टा तान्ने काम गरिरहेछ आजसम्म, उसैलाई गरेर हिडियो भलाई जिन्दगीभर । बाबै यो सत्ता त सुतिसुति खाने बर्गको हो।, हामी त बाच्नुपर्छ

सरकार ! क्वारेन्टाइन जान्न म । दिनडाहडै बलात्कार हुन्छ त्यहाँ  भर्खर कलकलाउँदो बैसालु यौवनमा टेकेकी केटी हुँ । रहर छैन् मलाई बलात्कृत भएर बाच्न सरकार त्यसैले म कैले पनि क्वारेन्टाइन जान्न । सरकार एकै ओछ्यान एकै