मानौं म छिनेको चंगा हुँ मेरो वजन छैन् उड्न सक्दिन, छन त कुनै वन्धन छैन । आज छ भोली नहुन सक्छ कालो धन हजुरको बस्मा हजुरको आफ्नै मन छैन । बा-आमाको धमिलो मुहार मात्रै याद छ

प्रकृति ले आफ्नो सृष्टिलाई विभिन्न समयमा नङग्याउने क्रममा आफ्नो डालो भित्र बिपत्तिका विभिन्न नाम बोकेर अतुलनीय क्षति गरिरहन्छ ।  कहिले बिनासकारी भुकम्पले उफारेर पछार्दिन्छ, कहिले बाढी पहिरो आई छातिचिरी भत्काउदै सबै बगाइदिन्छ । कहिले डढेलोका मुस्लाहरुले

तिमीले पहिले नै तिम्रो अभिमानलाई क्वारेन्टाइनमा राखेको भए आज निर्दोष दुनियाले क्वारेन्टाइनमा बस्नुपर्ने थिएन । तिम्रो अभिमानको उन्मादले कृषकहरूको रोटी खोस्यो सोझी आमाको सपनाको गला रेट्यो इमान्दार बाउको सफा योजनाको निर्मम हत्या गऱ्यो । तिमीले पनि

जसले मकैलाई जिन्दगी दिन आफु जरा बनेर माटो सँग खाना माग्थ्यो पानी माग्थ्यो । जमिन छेडेर निस्किए पछि उसको संघर्ष किराहरु सँग थियो जब जवानीमा पुग्यो कम्जोर साथीहरु छाटिए । ऊ घरी घरी आफ्नै शरीर हेरेर

तनावमा पुगेर जिवनभर पिरमा पुगेर फर्किनुछ एकदिन प्रेमको नजिर पुगेर । तिमी बिना बाच्नै सक्दैन भन्ने प्रेमी टाढा भयो प्रेमिकाको शरीरमा पुगेर । पहिले बाआमालाई विद्राश्रम पठायो पछि धार्मिक बन्यो छोरो मन्दिरमा पुगेर । यी आखामा