खोया
जसले मकैलाई जिन्दगी दिन
आफु जरा बनेर माटो सँग
खाना माग्थ्यो
पानी माग्थ्यो ।
जमिन छेडेर निस्किए पछि
उसको संघर्ष किराहरु सँग थियो
जब जवानीमा पुग्यो
कम्जोर साथीहरु छाटिए ।
ऊ घरी घरी आफ्नै शरीर
हेरेर मुस्कुराउथ्यो
जब धानचमेरा पलाउथ्यो
खोस्टा ,खोया र जुगाको
एकै साथ जन्म हुन्थ्यो ।
खोया लाई खोस्टाले बेरेर
कुनै राता , कुनै सेता
जुगाले सजाएर
ऊ आफ्नै अस्थित्व हुर्काउथ्यो ।
मान्छेहरु उस्को
ममता र स्याहार
घोगो सुकेपछि लुछेर
खोस्टा च्यातेर हेर्थे
अनि क्रमस नङ्ग्याउदै जान्थे ।
त्यो खोया
जसले मकैलाई जिन्दगी दिएर
झ्यालै झ्यालको
ढोकै ढोकाको
तलै तलाको
बच्चाहरुको दुनियामा
आफुलाई धरहरा बनायो ।
त्यो खोयाको दरवार हो
जहाँ अलिकति हावा चल्दा
पिल्लरहरु लर्खराउछन्
तलाहरु सागुरीन्छन्
धमिरा लागेका
झ्याल र ढोकाहरुले
सीमा बिर्सिन्छन्
अनि ढलिदिन्छन् ।
त्यो खोया
टुप्पामा पलाएर
जमिन बिर्सिदैन
किनकी उस्ले सुरुवाद
जमिन बाटै गर्नु छ ।
मोरङ् ,नेपाल ।
-
कथा : म अनि उ !
म आज कतिदिन देखि भोकै भोकै छु । कतिदिन पछी खाए त हिजो आधा -
बा भरिया र म ?
रित्तो झोला भिरेर कलम किन्न हिडिरहेको कुनै आसु कबि जस्तै देखिन्छन । यदि,उन्को झोला