कुनै एउटा गाउँमा चन्द्रमान नाम गरेको गरिव बस्दथ्यो । ज्याला र मजदुरी गरेर खुसिसाथ जिविकोपार्जन गरिरहेको थियो । एकदिन उसलाई एउटा साहुको खेतमा धान काट्न बोलाईयो । दिनभरि धान काटेर उ घरमा गएर सुत्यो। कामको थकाईले

१) बम मेरै हातमा छ तरबार मेरै हातमा छ र यो सिङ्गो देश वारपार मेरै हातमा छ जा छोरा गरिबका झुपडीमा आगो लगाई दे कानुन मेरै हातमा सरकार मेरै हातमा छ । २) खै किन?किन के

  आमा एक तिमी समस्त धरणी मेची र काली सरि सारा रात बिते चुसेर सरिता छाती बनेथे झरी खेल्ने काखदिई सिरान करका बच्चा नहुर्कुन् किन ? देवी हौ जननी सधैँ जगतकी सक्ला र को बिर्सिन ?

तपाईं लाखौ भएकालाई सय के होला ? पछि फसिएला भन्ने पनि भय के होला ? हामी सडकमै हुर्केर प्रीए सडक लाग्छ, नसोध्नुस थाह छैन बिद्यालय के होला? जरुरत हो मुटुलाई पनि बिर्सनु पर्ने मैले , भनी

गुनासो छैन – मलाई कोमल हातहरूले छोएर जाने बताससंग गुनासो छैन – मलाई उज्यालो बनेर झुक्याउने जूनकिरीसंग गुनासो छैन -जिवनको एकअंश बनेर घामपानीमा देखिदै बिलाउने त्यो रंगिन इन्देणीसंग म रंगबिहीन अस्थिपन्जर । कसैले मलाई फूल भने