सुधा स्वास्थकर्मी हुन्। उनलाई बुवा आमाले प्राविधिक शिक्षा दिए जहसँ गए पनि काम गरेर जीवन चलाउन सहज हुन्छ भन्ने गहकिलो सोचाइ थियो। उनी सरल,सुशील,दयालु र स्पष्ट वक्ता थिइन्।  उनी कसैलाई पराइ देख्दिनथिन्।कारण उनले बाबू आमाबाट यही

मेरो मित्र रमिता गर्न सुखमा आउँछ बरु दुश्मन साथ दिन दुखमा आउँछ । जमीनमा टेकेर अनी माथी फर्कियर आकाशमा थुक्नुस आफ्नै मुखमा आउँछ । बिरामी आमाको सन्देश लियर चरी आगन नाजिक छेउको रुखमा आउँछ । थोरै

कुनै एउटा गाउँमा चन्द्रमान नाम गरेको गरिव बस्दथ्यो । ज्याला र मजदुरी गरेर खुसिसाथ जिविकोपार्जन गरिरहेको थियो । एकदिन उसलाई एउटा साहुको खेतमा धान काट्न बोलाईयो । दिनभरि धान काटेर उ घरमा गएर सुत्यो। कामको थकाईले

१) बम मेरै हातमा छ तरबार मेरै हातमा छ र यो सिङ्गो देश वारपार मेरै हातमा छ जा छोरा गरिबका झुपडीमा आगो लगाई दे कानुन मेरै हातमा सरकार मेरै हातमा छ । २) खै किन?किन के

  आमा एक तिमी समस्त धरणी मेची र काली सरि सारा रात बिते चुसेर सरिता छाती बनेथे झरी खेल्ने काखदिई सिरान करका बच्चा नहुर्कुन् किन ? देवी हौ जननी सधैँ जगतकी सक्ला र को बिर्सिन ?